کاهش ارزش های اخلاقی

بنظرم، در این برهه زمانی، انسان ها باید از خودشون بپرسند که چرا با وجود این قدمت فرهنگی و حضور بیش از هزار ساله دین اسلام و افراد باسواد در این منطقه، روز به روز شاهد افزایش دروغگویی، دزدی، خشونت، قتل، اعتیاد، خیانت، بی عدالتی و فرد گرایی های افراطی هستند؟ چرا ارزش های اخلاقی روز به روز کاهش پیدا می کنند ؟

روزنوشت های یک شتر

۱۴۰۳-۰۲-۰۸

بزرگ ترین دستاورد انسان

بنظرم، بزرگترین دستاورد انسان ها، ایجاد زندان بوده برای کنترل شرایط و سود بیشتر. از زندانی کردن ما شترها و هزاران موجود دیگر شروع کردن و الان دامن خود آنها را هم گرفته. در هر گوشه این کره زمین میلیون ها انسان زندانی داریم. زندان هایی دارای قوانین مشخص که نهادهایی مثل دولت، دانشگاه، بازار، رسانه، قوه قضایه، پلیس، مدرسه و خانواده به انسان ها یاد میدن چطور توی این زندان ها زندگی کنند.

روزنوشت های یک شتر
۱۴۰۳-۰۲-۰۷

استادیوم ورزشی بخشان

بنده بعد از دیدن دزدیده شدن روزانه نرده های فلزی استادیوم ورزشی بخشان و تخریب آن به وسیله انسان ها، به این نتیجه رسیدم که اگر اداره ورزش و جوانان سراوان و انسان های داخل آن را با دو عدد از دوستان سگ نگهبان جایگزین می کردند، استادیوم هنوز سالم بود. اما هنوز هم دیر نشده است.

روزنوشت های یک شتر
۱۴۰۳-۰۲-۰۷

بازنگری در شیوه اندیشه و زیست

بنده معتقدم، هنوز دیر نشده تا تک تک شما انسان ها به حد و مرزهای ستمگری، تغییر در شیوه اندیشیدن و سبک زندگی خود فکر کنید. شما حق زندگی خانواده شتری من را از آنها گرفتید، آنها را زندانی و سلاخی کردید، سپس آنها را به صورت کباب و خورشت خوردید.
هم اکنون در حال زندانی و کشتن یکدیگر هستید. آیا نمی بینید روزانه حق زندگی چند انسان در ایران، پاکستان، فلسطین، چین، کنیا و چندها هزار موجود روی این کرده زمین به وسیله شما انسان ها گرفته می شود؟ آیا هنوز می خواهید همینی که هستید باشید یا به ورژن بهتری از خودتان فکر می کنید؟

روز نوشت های یک شتر
۱۴۰۳-۰۲-۰۶

آغاز انتشار روزنوشت های یک شتر

اردیبهشت ماه ۱۴۰۳

در higlight شتر اینستاگرام یا وبلاگ بخوانید.

ساماندهی گوسفندان سطح شهر

چند هفته پیش، به کمک دوستان، پنجاه نهال در آرامستان کهنه کلا برای زیبایی فضا و ایجاد سایه کاشتیم، چند روزی نوبتی برای آبیاری رفتیم، تا اینکه در روز چهارم چیزی وجود نداشت، همه نهال ها توسط گوسفندان خورده شده بودند.

برای انتخابات سراوان

همانطور که قبلا نوشته بودم، ما در یک اعتراض مدنی ملی برای ایجاد تغییر در جهت زندگی آزادتر و با کیفیت تر قرار داریم که تحریم انتخابات فرمالیته مجلس هم جزو آن است، به همین دلیل در این فرآیند و طرفداری از شخص خاصی حضور نداشتم.

انسان در جستجوی هیجان

در گفتگو با تعدادی از مردان متولدین دهه ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ ساکن سراوان، رویدادهایی که برایشان در زندگی هیجان انگیز بوده اند را در سنین مختلف را به عنوان مثال می نویسم و در پایان چند پرسش مطرح می کنم که شاید بتوانند به فهم ما در شناخت خود و بعدا شناخت رفتارهای توده ای مردم جامعه خودمان کمک بکنند.

مبارزه در سراوان

در سراوان، ایستادگی و پیروی نکردن از رفتار قومی؛ مثل عدم همراهی و رأی ندادن به شخص مدنظر قوم یا سرپیچی از یک رسم یا آیین؛ تبعات زیاد احساسی، اجتماعی و اقتصادی مثل طرد شدن از قوم، طرد شدن از خانواده، طرد شدن از مشاغل خانوادگی، طرد شدن از مراسمات، کاهش ارتباط و تنها تر شدن را در پی خواهد داشت. در بیشتر مواقع، خانواده ها، ما را به عنوان شخصی مستقل که صاحب آزادی، اندیشه و اختیار است، قبول نمی کنند، برای همین شاید در زمان حال، مبارزه اصلی ما برای تغییر شرایط موجود؛ بازاندیشی، تغییر و ایستادگی در برابر جریان های غالب قومی و خانوادگی (توده ای و گله ای) باشد.

ما مردم بلوچ

اولین بار نبود که می دیدم ما مردم قوم بلوچ را با نام های دیگر صدا می کنند، گروهی ما را امت اسلامی خطاب می کنند، گروهی سنی، گروهی وهابی، گروهی تبعه خارجی، گروهی قاچاقچی، گروهی تروریست، گروهی شورشی، گروهی جدایی طلب و . . . آنها می خواهند ما حس کنیم به هیچ کجا تعلق نداریم، می خواهند حس کنیم در تبعیدیم، که بیگانه ایم، که فراری هستیم، که حتی بی ارزشیم تا بگویند هیچ مسئولیتی در قبال ما ندارند، تا به خود اجازه دهند ما را بکشند.