در سال ۲۰۰۸، دیوید دیویس و ده نفر دیگر از عکاسان ایالات متحده از بنیاد شبکه های کامپیوتری و بنیاد دیافراگم برای انجام دادن پروژه عکس «American Character» دعوت شدند .
Continue reading «داوود بی (Dawoud Bey)»
وقتی مایکل وولف اولین بار در پاییز ۲۰۰۵ به شیکاگو رفت، درواقع می دانست که قصد دارد تلاش هنری را آغاز کند که باعث تغییر شهر مشهور «Windy City» به «Transparent City» خواهد شد. عکاس متولد مونیخ که بیش از یک دهه در هنگ کنگ کار و زندگی کرده بود.
همه خیال باف هستند ، همه ستاره هستند
و حال همه در این نمایش هستیم ، مهم نیست چه کسی هستید و چقدر موفق هستید
همیشه مواظب خود باشید
موفقیت با شکست همراه است
در امتداد بلوار هالیوود. «
© Sony/ATV Music Publishing LLC
در نگاه اول، با برانداز کردن این پرتره ها به نظر می رسد که رانندگان در ترافیک، در تقاطع ها یا ایستگاه های پارک شده، درانتظار هستند.
برج آکادمی تماشاخانه در اینگل وود ،واقع در جنوب غربی مرکز شهر لس آنجلس، ظاهرا از یک رول فیلم باز الهام گرفته شده است. تماشاخانه سینمایی در سال ۱۹۳۹ افتتاح شد و در همان سال با یک تصویر از عکاس برجسته معماری جولیوس شولمان شهرت پیدا کرد.
خیابان های لس آنجلس از نمایش کارهای کاملا رادیکال هنرمندی ساکن کالیفرنیا، متولد برلین، یوتا بارت، لذت می برند. مجموعه او با نام » Fields » ، که از سال ۱۹۹۵ آن را آغاز کرد، صحنه های روزمره شهری را در زمان ها و نورهای مختلف نشان می دهد.
«یک زمانی هتل فوق العاده ای وجود داشت. . . . . .سال ها پیش، در آغاز قرن گذشته، در گوشه ای از خیابان پنجم ، در قلب مرکز شهر لس آنجلس. برای مدتی ، تنها ساختمان بلند و پر زرق و برق در شهر بود و نام اسطوره ای هتل میلیون دلاری رزلین را به دوش می کشید. «
»من این را که عده ای با چهره های دفن شده درموبایل سر گردان هستند وحشتناک می بینیم »، ادعا می شود بروس گیلدن در نیویورک متولد و بزرگ شده است. «واکر اونز می گوید که او از من بهتر است. . . بی پرده نگاه کردن، این روشی است تا چشم هایتان را آموزش دهید و بیشتر؛کنجکاوی، خندیدن، گوش دادن. » گیلدن یک سبک امضا دار را ایجاد کرده است که فقط این کار را بر روی افرادی که در خیابان های اصلی شهر با آنها ملاقات می کند، اعمال می کند.
فیلیپ لورکا دی کورسیا ، چهار گوشه زمین را در جستجوی خیابان های پر سر و صدا و شلوغ سفر کرده است. به هر حال، شهرت فعلیش را از نیویورک در (دقیقا شلوغ ترین تقاطع آن، میدان تایمز) برای مجموعه شناخته شده اش با نام «سر ها” در سال ۲۰۰۰ بدست آورد. مانند عکاسان خیابانی گذشته شهر، از رابرت فرانک تا گری وینوگراند، دی کورسیا هم پیاده ها را بی اطلاع آنها ثبت می کرد. با این حال رویکرد او را به سختی می توان تحت عنوان سنتی توصیف کرد. او دوربین ۳۵ میلیمتری دستی خود را به نفع یک دوربین قطع بزرگ کنار گذاشت؛ آن را بر روی سه پایه نصب کرد و قاب های گذرا را توسط یک لنز تله از فاصله بیست فوتی ثبت می کرد. دی کورسیا همچنین از یک دستگاه روشنایی که خودش اختراع کرده برای سوژه های خیابانی استفاده می کند تا آنها را از دست ندهد. هر زمان کسی جالب به نظر برسد ، او شاتر را فشار می دهد و یک سیگنال رادیویی نور را به فلش می فرستد.
Continue reading «فیلیپ لورکا دی کورسیا (Philip-Lorca Dicorcia )»
