ما مردم بلوچ

اولین بار نبود که می دیدم ما مردم قوم بلوچ را با نام های دیگر صدا می کنند، گروهی ما را امت اسلامی خطاب می کنند، گروهی سنی، گروهی وهابی، گروهی تبعه خارجی، گروهی قاچاقچی، گروهی تروریست، گروهی شورشی، گروهی جدایی طلب و . . . آنها می خواهند ما حس کنیم به هیچ کجا تعلق نداریم، می خواهند حس کنیم در تبعیدیم، که بیگانه ایم، که فراری هستیم، که حتی بی ارزشیم تا بگویند هیچ مسئولیتی در قبال ما ندارند، تا به خود اجازه دهند ما را بکشند.

جمعه های بلوچستان و جریان مسجد مکی

جریان مسجد مکی، یک شخص نیست، بلکه یک گروه است و این گروه نماینده جامعه اهل سنت یا جامعه بلوچستان نیستند، چون نه افراد این گروه مشخص هستند و نه ساز و کاری در میان بوده که آنها را انتخاب کنیم (مثلا با برگزاری انتخابات و رای دادن ). برای همین درباره خود جریان و سازوکارها و اندیشه های افراد درون آن صحبت می کنم، به عنوان گروهی مستقل با توجه به کنش ها، صحبت ها و عمل هایی که در طول این مدت در وب سایت مولوی عبدالحمید و جامعه از آنها مشاهده کردم تا با بازاندیشی درباره این جریان، مسیر برای ما شفاف تر شود. همچنین به اینکه جرقه شکل گیری اعتراضات اخیر چه بود و بعد تبدیل به چه شد و چرا اینگونه شد یا چرا قبلا اینگونه نمیشد، نمی پردازم.

حاشیه نشینی و اعتراضات در بلوچستان

در جریان انقلاب اسلامی ما با یک سری حاشیه نشین شهری طرف بودیم که هیچ ایدئولوژی نداشتن، سربازهایی که می تونستین کنترلشون کنین و بهشون فلسفه تاریخ بدین و مساجد توانستند این حاشیه شهری ها رو ساماندهی کنن و به عنوان نیرو ازشون استفاده کنن.

از تظاهرات سامان یافته بعد از نماز جمعه ها در بلوچستان، فکری درمیاد که کاملا کنترل شده است و صرفا آزادی خواهی ازش در نمیاد. این تجربه در انقلاب اسلامی، انقلاب روسیه و انقلاب چین قابل مشاهده است.

این نظریه وقتی قوی تر میشه که هنوز نگاه قشر زیادی از مردم به مولوی عبدالحمید، اسطوره ای است.