اوتو اسنوک ( Otto Snoek )

برای بررسی هر تصویری که در اینجا از هنرمند هلندی اتو اسنوک نمایش داده شده است، وقت بگذارید. ترتیب افراد و اشیاء در ابتدا ناخوشایند و زاویه دار به نظر می رسد؛ ترکیب بندی های او قبلاً توسط منتقدان به عنوان درهم و برهم یا هم مرز با بی ربط نیز  توصیف می شدند.

جانی شند کید ( Johnnie Shand Kydd )

«زن دلفریب پارتنوپ (Parthenope)، ناموفق در اغوای ادیسه با صدای زیبایش، خود را به درون امواج انداخت. جسد خیس او در کنار ساحل جنوبی ایتالیا پیدا شد، جایی که بعدها شهر ناپل شد. » جانی شند کید به منشا شهری در اساطیر یونان ارجاع می دهد تا عکس خود از ناپل (Naples) را معرفی کند و به افتخار پارتنوپ عنوان «Siren City» را به آن می دهد. او شهر را مانند یک زن در نظر گرفته است : “وقتی درباره ناپل صحبت می کنم، احساس نمی کنم که درباره یک شهر است. ناپل بیشتر شبیه موجودی زنده یا یک انسان است. او مانند یک معشوق فوق العاده زیباست که مشکلات روانی شدیدی دارد. “ نتیجه این تصور شند کید، عکس هایی اسکیزوفرنیک از شهر  است.

گرگوری کرودسون ( Gregory Crewdson )

درهای چوبی به کوچه های سنگ فرش شده و صاف باز می شوند. ویرانه های معبدهای گنبدی شکل، نماهای ستون دار و مجسمه دار کلاسیک، همه اشاره به دوران باستان دارند. قدم زدن در خیابان های اطراف رم، هنوز حس قرن ها پیش را دارد. شهر کاملاً تهی از مردم به نظر می رسد. عجیب است، آیا ممکن است آنها به دلیل یک فاجعه فرار کرده باشند. چه چیزی کف زمین را پر از قلوه سنگ و آثار مخروبه می کند؟ بسیاری از این توپوگرافی های شهری ( ویژگی های فیزیکی طبیعی و مصنوعی یک ناحیه ) شبیه و در عین حال عجیب هستند. آن مناظر A. O. Scott ، منتقد فیلم را مجبور کردند بنویسد: “آیا شما این مناظر را می شناسید؟ جایی که روی نقشه یافت می شود اما دانش خاص آن فراتر از مرزهای این رویای خاص نهفته است. » گاه به گاه سرنخ هایی ارائه می شود: نگاه هایی آنی از داربست و نماهای ساختمان که هیچ چیزی در پشت آنها وجود ندارد. در واقع، ما در رم هستیم؛ اما در یک مجموعه فیلم. مجموعه عکاسی «Sanctuary» از هنرمند نیویورکی گرگوری کرودسون ، معابر و گوشه خیابان های استودیوهای افسانه ای Cinecittà (سینما سیتی) را به تصویر می کشد.

لوک دلاهی ( Luc Delahaye )

در فیلم کد ناشناخته ( Code inconnu ) مایکل هانکه ( Michael Haneke ) معشوقه آنا لورن (Anna Laurent) (ژولیت بینوش (Juliette Binoche))، عکاس جنگی است که پس از بازگشت از کوزوو ( Kosovo ) خودش را با زندگی در پاریس سازگار می کند. در یک صحنه، او دوربینش را به دور گردن آویزان کرده و آن را در جیب زیر کاپشن، جایی که به راحتی می تواند به آن دسترسی داشته باشد، پنهان می کند. او با قدم زدن درون مترو پاریس، در جستجوی افراد برای عکاسی، سوار قطارها می شود. اگر چه او نمی تواند از منظره یاب دوربین خود برای قاب بندی تصاویر استفاده کند، اما ریسک می کند. همچنین برای مخفی کردن صدای شاتر دوربین خود، فقط وقتی که درها بسته می شوند عکس می گیرد. به این ترتیب، او چهره مسافران مشکوک را  روی فیلم ثبت می کند. دنباله ای از تصاویر سیاه و سفید که در ادامه می آید، در واقع بخشی از یک مجموعه واقعی است که طی دو سال (از 1995 تا 1997) توسط عکاس فرانسوی، لوک دلاهی به همین شکل عکاسی شده اند: آن مجموعه (L’Autre (The Other (دیگران) نامیده می شود.

پاریس ( Paris )

در طول زمان، پاریس با لنزهای هنری متعددی جاودانه شده است. سالهاست می توان عنوان پایتخت عکاسی خیابانی جهان را بیش از هر شهر دیگری، به پاریس داد. تعداد زیاد فضاهای معماری و بلوارهای شهری تغییر نکرده از زمان نوسازی بارون ژرژ-اوژن هاوسمان ( Baron Georges-Eugène Haussmann ) در قرن نوزدهم، زمینه بسیاری از مدیوم های (medium) آثار هنری نمادین را فراهم کرده است. در اواخر قرن بیستم، اوژن آگت (Eugène Atget) از پایتخت فرانسه در مدت سی سال عکاسی کرد. سوزان سانتاگ (Susan Sontag)، منتقد، او را به عنوان یکی از تمرین کنندگان برجسته مدیوم مورد ستایش قرار می دهد، وی می افزاید: «مانند زبان، [عکاسی] مدیومی است که در آن آثار هنری ساخته می شوند.

آدام برومبرگ و الیور چانارین ( Adam Broomberg & Oliver Chanarin )

این عکس ها تاریخچه اعتراضات خیابانی، کنفرانس های مطبوعاتی، برخوردهای خشونت آمیز و مراسم تدفین بعد از آنها هستند که در جریان آزار و اذیت ها در بلفاست، ایرلند شمالی اتفاق افتادند. با این حال، هنرمندان آدام برومبرگ و الیور چانارین این عکس ها را نگرفته اند و حتی از ایرلند شمالی در این دوران سخت دیدن نکرده اند. آنها در واقع در سال 2011 به دعوت آرشیو عکاسی Belfast Exposed به بلفاست رفتند؛ یک مخزن در یک اتاق کوچک در طبقه اول خیابان 23 دانگال که بیش از 14000 صفحه سیاه و سفید از عکس های گرفته شده توسط روزنامه نگاران و غیرنظامیان را در خود جای داده است. چانارین به یاد می آورد: “آن آرشیو فورا ما را تکان داد، مجموعه ای جذاب از تصاویر. » آرشیو برای عموم آزاد بود و کاغذهای عکس دارای سوراخ، علائم و برچسب های کوچک مدوری بودند که نشانه مرتب کردن و فهرست نویسی و بایگانی مکرر عکس ها بود، همچنین حرکات افرادی را  که می خواستند تصویری را از پرونده عمومی حذف کنند(خراشیدن و پاک کردن) ، نشان می دادند. برومبرگ و چانارین از این عکسهای خیابانی تخریب شده عکاسی کرده و نقطه برچسب ها را برداشته تا آنچه در زیر آنها قرار دارد را آشکار کنند. «آن ناحیه زیر نقطه نامرئی بود، تقریباً سانسور شده بود. و این آن چیزی بود که ما آن را آشکار کرده و چاپ کردیم. » آنها نتیجه را مجموعه ( People in Trouble Laughing Pushed to the Ground ) نامیدند.

نیلز یورگسن ( Nils Jorgensen )

«عکاسی می تواند یک آینه باشد و زندگی را همانطور که هست بازتاب دهد، اما من فکر می کنم که شاید بتوان مانند آلیس از پشت شیشه ها قدم زد و دنیای دیگری را هم با دوربین پیدا کرد.» اینها کلماتی است که عکاس انگلیسی تونی ری جونز (Tony Ray-Jones) برای توصیف عکاسی خیابانی به کار می برد؛ آنها به طور خاطره انگیزی اولین کتاب او را معرفی می کنند که پس از مرگ نابهنگام وی در سال 1972 منتشر شد. آنها همچنین توصیف مناسبی از عملکرد نیلز یورگسن عکاس لندنی هستند. سوفی هوارث موزه دار (Sophie Howarth) می گوید  “چگونه یورگسن نقطه های غیرمحتمل الگوها را تشخیص می دهد و برخورد های عالی خط و شکل را در معمولی ترین مکان ها انتخاب می کند.» او تقریباً توانایی شگفت انگیزی در پیدا کردن صحنه های زیبای دنیوی و روزمره و توجه به لحظات زودگذری دارد که از ما باقی می مانند. به نظر متخصصان، لنز دوربین در دستان یورگسن، درست مانند شیشه برای آلیس به نظر می رسد که می تواند جهان های شگفت انگیز دیگری را که در دنیای ما پنهان شده اند ، آشکار کند.

پلی برادن ( Polly Braden )

مجموعه «London’s Square Mile » ساخته پلی برادن به قسمت خاصی از یک مکان  یک مایل مربعی در منطقه ای معروف در مرکز شهر لندن اشاره دارد. این مرکز مالی که محل اصلی بورس لندن ، لویدز لندن  (بازار بیمه) و بانک انگلستان است، اغلب «ثروتمندترین مایل مربع روی زمین» نامیده می شود. در واقع آن منطقه یک پادشاهی مستقل با مرزهایی است که توسط اژدهای آهنی، شهردار  و نیروهای پلیس خود مشخص شده است. وقتی برادن در مورد این منطقه در شهر خود مطلع شد ، آنقدر شیفته شد که یک پروژه عکاسی را آغاز کرد که تا هشت سال آینده او را مشغول خود کرد.

هانا استارکی ( Hannah Starkey )

شهر لندن در تصورات هانا استارکی حضوری قوی دارد. از راهرو بزرگ طلایی بانک یو بی اس در خیابان لیورپول،Untitled، آگوست ۲۰۰۶ (تصویر 2 را ببینید )، چه نمای آجری مرکز تلویزیونی بی بی سی در Untitled ، نوامبر 2009 (تصویر 4 را ببینید) ، نگاهی آنی به علامت هوکستون در Untitled ، اکتبر 1998 (تصویر 1 را ببینید) یا خطوط قرمز اتوبوس لندن در همه جا در Untitled ، مه 1997 (تصویر 6 را را ببینید). به نظر می رسد که لنز استارکی زنان و دختران پایتخت را در بیرون جستجو و تجربیات روزمره آنها را ثبت می کند. با این حال ، همه این صحنه ها با مقیاس وسیع، به طور  کامل ساختگی و توسط هنرمند طراحی شده اند. او از دوربین های قطع بزرگ ، لامپ ها ، بازیگران و طراح صحنه برای ساخت تصاویر استفاده می کند. همانطور که یک کارگردان سکانس های فیلم را می سازد. زمان یخ زده است (ثابت است)، در عین حال ثانیه های کوتاهی از تاخیر کردن سر باز می زنند. عکس های استارکی تکه های بریده شده ای از جریان صحنه های واقعی خیابانی نیستند؛ آنها آفرینش هایی دقیق و خلاقانه هستند که  داستان هایی را پیشنهاد می کنند.

روت بلز لوکزامبورگ ( Rut Blees Luxemburg )

در این کار، از آخرین مجموعه ( London Dust ) ، من  به این نگاه کردم که چطور از عکاسی در نمایش فضای شهری استفاده می شود. تمرکز من روی فضاهای وسیع ساخته شده کامپیوتر توسط توسعه دهنده ها و معماران  بود به جهت ارائه و فروش دید خودشان از اینکه شهر ها می توانند در آینده چطور به نظر برسند . برای تصاویر  این مجموعه، من عمدا از قطرات آب  در  جلوی محفظه سنسور دوربین استفاده کردم (کاملا ایمن)، تا فضای واقعی شهر را در فاضلابی پر از گرد و خاک و کثیفی قرار دهم. این تصاویر نمایانگر زمان و بی نظمی در تقابل با وعده های رویایی پر زرق و برق کامپیوتری هستند .