جوئل استنفلد ( Joel Sternfeld )

دبی از وسعت وسیع و هموار بیابان مانند سراب بیرون آمد و (زمانی که این کتاب چاپ شد) عظیم ترین خط افق جهان را به رخ می کشید: بلندترین ساختمان (برج خلیفه (Burj Khalifa) با ارتفاع 2716 فوت)، بلندترین آسمان خراش مسکونی (برج پرنسس (Princess Tower) با ارتفاع 1356 فوت) و بلندترین هتل (هتل JW Marriott Marquis Dubai با ارتفاع 1165 فوت). زمین بازی از هتل‌های زیر آب و مجمع‌الجزایر جزیره‌ای که بزرگترین باغ گل جهان در آنها شکوفا شده بود. می توان گفت که دبی نمایانگر آخرین جهش در تکامل شهری است: فانتزی قرن بیست و یکم از یک کلان شهر، اما جوئل استنفلد،  بومی نیویورک، برداشتی بسیار متفاوت دارد.

استنفلد، دبی را به عنوان «مکانی نمادین برای دنیای مصرفی» می‌بیند. او در سال 2008 به این شهر آمد تا از سیستم عظیم مراکز خرید و سرگرمی، عکاسی کند و لنزهای خود را بر روی افرادی که از میان هکتارها فضای خرده فروشی بسیار شیک و دارای تهویه مطبوع عبور می کنند قرار دهد. مجموعه و کتاب حاصل iDubai (2010) ، مراکز خرید بزرگ را بیش از حد مجلل نشان می دهد. جاناتان کری (Jonathan Crary)، مورخ هنر اشاره می‌کند که چگونه این تصاویر «شکل افراطی از آنچه را که نظریه‌پرداز سیاسی گای دوبور (Guy Debord) «سرکوب خیابان» می‌نامد و همه بی‌نظمی و خودانگیختگی بالقوه آن را آشکار می‌کنند. او این مراکز خرید را «غیر مکان‌» می‌خواند و می‌افزاید: «آنچه استنفلد با تمام ظرافت هنرش به ما نشان می‌دهد، این است که مردم در این محیط عمیقاً بیگانه، مذاکره و زندگی می‌کنند.»

استنفلد یکی از معدود هنرمندانی است که در دهه های 1970 و 1980 استفاده از رنگ را در رسانه عکاسی مشروعیت بخشید. او به دلیل استفاده از سبک قرن نوزدهمی، دوربین بزرگ با سه پایه و پارچه فوکوس سیاه، شهرت دارد، اما به جای صفحات شیشه ای، از ورق های فیلم استفاده می کند و سپس آنها را برای چاپ دیجیتال اسکن می کند. او در سه دهه گذشته از این رویکرد برای ایجاد تصاویری با جزئیات متراکم و عمق استفاده کرده است. با این حال، مجموعه اخیر نشان دهنده یک حرکت رادیکال است. او ابزارهای معمول خود را به نفع دوربین ساده و داخلی گوشی آیفون خود کنار گذاشت . اگرچه او اعتراف می کند که پالت رنگ و عدسی سوراخ آن را تحسین می کند، و می گوید که «جواهرات رنگی کوچکی” ایجاد می کند،  اما این تصمیم شاید به دلایل مفهومی و نه زیبایی شناختی گرفته شده است: «این تصمیم به دلیل تلفیق فرم و محتوا بود؛ با استفاده از یکی از قابل مشاهده ترین اشیاء جادویی معاصر برای ایجاد تصویری از جهان مصرفی .

مجموعه iDubai در بخش گسترده تر Sternfeld قرار دارد. آخرین افزوده به چیزی است که می‌توان آن را یک چرخه چهار کتابی نامید: دنباله‌ روی Sweet Earth (2006), When It Changed (2008), و Oxbow Archive (2008). این مجموعه آثار با هم دیدگاه‌های آرمانشهری و ویران شهری از تأثیر بشر بر سیاره ما را ارائه می‌کنند. با این حال، این نگرانی به کتابی برمی گردد که کار استنفلد را آغاز کرد، کتاب American Prospects (1987)، و یکی از نمادین ترین تصاویر آن.   McLean, Virginia, December 1978، یک آتش‌نشان را به تصویر می‌کشد که با دقت یک کدو تنبل چاق را از یک غرفه مزرعه انتخاب می‌کند، در حالی که خانه‌ای در پس‌زمینه می‌سوزد. لیزا لو فوور (Lisa Le Feuvre)، متصدی موزه، می‌گوید: «این صحنه تکرار نشدنی، موقعیتی تمثیلی به خود گرفته است و نماد جامعه‌ای است که در آن لذت فردی بر مسئولیت انسانی اولویت دارد». سخنان او به طرز وحشتناکی در میان سالن های پرپیچ و خم مراکز خرید، خودنمایی های مصرف گرایی ظاهری و مجللی که در «iDubai» به نمایش گذاشته شده اند، منعکس می شود.

– کتاب : اطلس جهانی عکاسی خیابانی

– صفحه :  383 – 382  

– نویسنده : جکی هیگنز

– ترجمه : عارف خدابنده