شور و هیجان دموکراسی

ما دموکراسی را بدون شور و هیجان دموکراتیک، نمی توانیم داشته باشیم. این شور و هیجان با حضور مستمر و دائمی شهروندان در فضای عمومی، شکل واقعی خودش را پیدا می کند، یعنی شهروندان مسئله دموکراسی را جدی بگیرند و آن را از آن خودشان بدانند، ترمیم کردنش را از آن خودشان بدانند و دموکراتیک کردن جامعه را مسئولیت خودشان بدانند.

چند پرسش از مردم بلوچ

بلوچ چه کسی است ؟ آیا ما می توانیم خود را بلوچ بنامیم ؟ با کدام مولفه ها خود را معرفی می کنیم؟

آیا از  یک نژاد سخن می گوییم؟  آیا از یک منطقه جغرافیایی سخن می گوییم؟ آیا از یک زبان سخن می گوییم ؟ آیا از یک لباس سخن می گوییم ؟ آیا از یک فرهنگ سخن می گوییم ؟ و . . . 

جمعه های بلوچستان و جریان مسجد مکی

جریان مسجد مکی، یک شخص نیست، بلکه یک گروه است و این گروه نماینده جامعه اهل سنت یا جامعه بلوچستان نیستند، چون نه افراد این گروه مشخص هستند و نه ساز و کاری در میان بوده که آنها را انتخاب کنیم (مثلا با برگزاری انتخابات و رای دادن ). برای همین درباره خود جریان و سازوکارها و اندیشه های افراد درون آن صحبت می کنم، به عنوان گروهی مستقل با توجه به کنش ها، صحبت ها و عمل هایی که در طول این مدت در وب سایت مولوی عبدالحمید و جامعه از آنها مشاهده کردم تا با بازاندیشی درباره این جریان، مسیر برای ما شفاف تر شود. همچنین به اینکه جرقه شکل گیری اعتراضات اخیر چه بود و بعد تبدیل به چه شد و چرا اینگونه شد یا چرا قبلا اینگونه نمیشد، نمی پردازم.

پاسخگویی

پاسخگو بودن، آموزش دادنی است و اگر شما این حجم از افراد و مسئولینی که پاسخگو نیستند را می بیند، برای این است که آموزش ندیده اند؛ نه در خانواده، نه در مدرسه، نه در جامعه. پس هم خانواده مقصر است، هم معلمان، هم ما شهروندان.

به دوستی گفتیم که قوی باش و واقعیت را بگو، گفت ؛ من اگر صحبت کنم و برم زندان، شما خرج خانواده ام رو میدین ؟

در ابتدا باید از خود بپرسیم، ما برای چه مبارزه می کنیم ؟ برای اینکه زندگی کنیم، برای آزادی، برای عدالت و نه برای اینکه بمیریم. پس مبارزه ما چون برای زندگی است باید به صورت خشونت پرهیز باشد و این مستلزم آگاهی است که صحبت کردن هم یکی از آن روش هاست. ضمن اینکه ما می دانیم سیستم مقابل ما تمایل به رفتار خشونت آمیز و ایجاد خشونت و رعب و وحشت دارد. همچنین ما داریم درباره انسان های واقعی و شرایط واقعی صحبت می کنیم، انسان هایی که عمل و کنشی انجام می دهند، یعنی افرادی مثل ما ، نه انسان های انتزاعی .

بنویسید تا از یاد نبرید، بنویسید تا تاریخ از یاد نبرد.

فکر هایتان را، تفسیر هایتان را، کارهای آنها را، اسم هایشان را، مسئولیت هایشان را، سکوت کردن هایشان را، دزدی هایشان را ، پاسخگو نبودن هایشان را، شفاف نبودن هایشان را ، تو خالی بودن هایشان را، بلایی که بر سر مان آوردند را . . .
همه را بنویسید.

در فکر دوچرخه

سه روز است که می خواهم بنزین بزنم، روز اول از روبروی پمپ طاها رد شدم، خیلی شلوغ بود، صف تا چهار راه ناهوک رفته بود، اول منصرف شدم، بعد با خودم گفتم، خیلی کار دارم و به ماشین هم نیاز دارم، پس بهتر است دو ساعتی وقت بگذارم و بنزین بزنم، تا به کارهای دیگه خودم برسم، داخل صف ایستادم، شخصی نابینا داشت شیشه های ماشین ها را میزد و در خواست کمک مالی می کرد، او همیشه همینجاست، نیازمند به نظر می رسد ولی به تکدی گری هم عادت کرده است، چون نیازش طی یک ساعت ایستادن بر آورده می شود و می تواند به خانه برگردد ولی تا وقتی پمپ بنزین فعال است و ماشین هست، او هم همانجاست، بگذریم.

تکنولوژی، موفق شده است اکثر انسان ها را در خانه هایشان زندانی کند.

بیداران را دنیایی است مشترک، اما نظاره گران ساکت را هر یک دنیایی است خصوصی در جهان مردگان زنده .

نصیحتی برای زندگان

vata dost bedar
hamdegara dost bedarit

ترجمه فارسی:
خودت را دوست داشته باش
همدیگر را دوست داشته باشید.

مکان: اوپلاند وسبی – استکهلم – سوئد