علم هم مانند دین می تواند برای تمام ابعاد زندگی شما برنامه تعیین کند، هر دو می توانند شما را برده خود و در توهم رسیدن به یک آرمانشهر غرق کنند. باید شک کرد، باید اندیشید؛ برای آزادی، برای رهایی از بردگی، برای حفظ کره عرض.

تفاوت است میتن درس خواندن، مدرک گرفتن و انباشت علم با توانایی اندیشیدن. دانشمند بودن، دکتر بودن، مهندس بودن و . . . نشانه ای بر دارا بودن توانایی اندیشیدن نیست.

وقتی ما به خاطره تاریخی رجوع می کنیم، فقط برای به یادآوردن گذشته نیست، بلکه به دلیل آینده است، برای ترسیم آینده.

تمدن ما روح گفتگوی خودش را از دست داده است و تبدیل به بازار خرید و فروش شده است. بی تفاوت از کنار مسائل، گفتگو ها، پست ها و استوری ها عبور نکنید. بیندیشید، بپرسید، بنویسید.

آیا ما می توانیم بدون توجه به آخرت، به سعادت فکر کنیم؟ آیا امید، بدون وجود آخرت برای ما معنی دارد؟ آیا زندگی ما بدون وجود آخرت معنی دارد؟ اگر تلاش های ما، اهداف ما و معنای زندگی ما در جهت کاهش درد و رنج دیگر انسان ها و موجودات باشد؛ با گفتگو، با آفرینش، با آگاهی بخشی. بدون وجود آخرت هم به سعادت میرسیم.

ما نه تنها ارزش ها، بلکه باید نیازهای خودمان را هم از نو تعریف کنیم. ما به انقلابی ارزشی نیاز داریم که به آگاهی بخشی و گفتگو در جامعه محقق می شود.

امروز انسان ها همانطور که به بالاترین سطوح تسخیر طبیعت دست یافته اند، به بالاترین درجه از بردگی، اطلاعت و فرمانبری هم رسیده اند که هنوز هیچ حیوان دیگری به آن نرسیده است.

امروز آدم هایی با عقاید محکم داریم، اما نمی توانند فکر کنند.

امروز با اکثریت جمعیت باسواد و تحصیل کرده و تعداد زیادی پدر و مادر ، شاهد بی مسئولیتی و بی تفاوتی گسترده ای در قبال جامعه و حتی فرزندان شان هستم، شاهد یک طفولیت در جامعه هستم. مردم به دنبال این هستند که چگونه وقت خود و فرزندان شان را تلف کنند؛ کار می کنند، پول در می آورند، تفریح می کنند (تلویزیون نگاه می کنند و به مسافرت می روند). در آینده هر چه بر سرشان بیاید، خودشان مسئولش هستند، خودشان مسئول جهل شان هستند. در زندگی شان هیچ آفرینشی، هیچ پرسشگری نیست.

ما می دانیم هر ایدئولوژی با اندیشه آغاز می شود، اما آیا در پایان هم اندیشه پابرجاست؟