مایکل ایتکاف ( Michael Itkoff )

در طول دهه گذشته، مایکل ایتکاف، نیویورکی، به لندن، سیدنی، بانکوک، نیویورک و هانوی در تعقیب چهره‌ها برای پروژه جاری خود «Street Portraits» سفر کرده است. روش او همیشه یکسان است؛ در هر شهر یک دستیار محلی انتخاب می کند.

آن جان ( Ahn Jun )

هنرمند کره جنوبی، آن جان، از مجموعه خود Self-Portrait» (13-2008)» به عنوان «نوعی اجرای بدون تماشاگر» یاد می کند. تصاویر شدیدا روان‌شناختی، هنرمند را به‌طور پر مخاطره ای، گاهی نشسته و گاهی ایستاده روی لبه‌های پشت بام‌ها بر فراز آسمان‌خراش‌های مختلف در زادگاهش سئول، به تصویر می‌کشند.

مارتین پار ( Martin Parr )

مارتین پار، عکاس متولد ساری (Surrey)، ادعا می کند: «تجمل گرایی، فقر جدید است. سال‌ها موضوع عکاسی مستند اجتماعی فقر بوده است، در حالی که من فکر می‌کنم خط مقدم جدید، تجمل گرایی است».

جوئل استنفلد ( Joel Sternfeld )

دبی از وسعت وسیع و هموار بیابان مانند سراب بیرون آمد و (زمانی که این کتاب چاپ شد) عظیم ترین خط افق جهان را به رخ می کشید: بلندترین ساختمان (برج خلیفه (Burj Khalifa) با ارتفاع 2716 فوت)، بلندترین آسمان خراش مسکونی (برج پرنسس (Princess Tower) با ارتفاع 1356 فوت) و بلندترین هتل (هتل JW Marriott Marquis Dubai با ارتفاع 1165 فوت). زمین بازی از هتل‌های زیر آب و مجمع‌الجزایر جزیره‌ای که بزرگترین باغ گل جهان در آنها شکوفا شده بود. می توان گفت که دبی نمایانگر آخرین جهش در تکامل شهری است: فانتزی قرن بیست و یکم از یک کلان شهر، اما جوئل استنفلد،  بومی نیویورک، برداشتی بسیار متفاوت دارد.

پیتر بیالوبرزسکی ( Peter Bialobrzeski )

جدیدترین مجموعه پیتر بیالوبرزسکی بیننده را به سفری در میان ابرشهر معاصر می برد، از لبه های بیرونی آن شروع می شود و  به سمت هسته عظیم و فوق متراکم آن حرکت می کند.

مکس پینکرز ( Max Pinckers )

سه پسر به یک سوراخ روشن بر روی زمین نگاه می کنند؛ مردی روی پیاده‌رو نشسته و با تماشاگرانی که آنها را نمی بیند حرف می زند، مردی مسن هم در حالتی به نظر می‌رسد که دارد گروهی از گربه‌های وحشی را هدایت می‌کند.

ماسیج داکوویچ ( Maciej Dakowicz )

ماسیج داکوویچ از شیوه سنتی عکاسی خیابانی استفاده می کند. او ساعت‌ها در شهر منتخب اش قدم می‌زند، در شلوغ‌ترین محله‌های آن با دوربینی می‌چرخد و برای رخ دادن یک لحظه نادر یا اتفاق غیرمنتظره، آماده است. او آنچه را که جستجو می کند به عنوان «پیچ و تاب (twist)» تعریف می کند – «چیزی هوشمندانه، خنده دار، غافلگیرکننده یا مبهم».

سونیل گوپتا ( Sunil Gupta )

سونیل گوپتا، هنرمند متولد دهلی، ادعا می‌کند: «آنچه درباره هند دوست دارم، خیابان های تئاتر مانند آن است». با توجه به اینکه مجموعه پرتره های خیابانی او در سال 2007 با نام «Mr. Malhotra’s Party» مانند رقص طراحی شده و از معابر در حال تغییر دهلی به عنوان صحنه خود استفاده کرده بودند.

راگو رای ( Raghu Rai )

عکاس هندی راگو رای، تقریباً پنج دهه است که در شهر دهلی زندگی می کند. او زادگاهش را منبع بی‌پایانی الهام می‌داند – در واقع، یگانه تمرکز سه کتاب او بوده است – و شاهد تبدیل آن به یکی از سریع‌ترین ابرشهرهای جهان بوده است.

دهلی ( DELHI )

عکاسی یک سال بعد از اختراع، به هند رسید. طولی نکشید که امپراتوری بریتانیا به اهمیت عکاسی برای مشروعیت بخشیدن به سلطه امپراتوری پی برد. اولین عکس های گزارش شده از دهلی پس از شورش هند در سال 1857 گرفته شده است. عکس‌های فلیس بیتو (Felice Beato)، عکاس بریتانیایی – ایتالیایی‌تبار، ویرانه‌های شهر آسیب‌دیده از شورش را نشان می‌دهند.