برای بررسی هر تصویری که در اینجا از هنرمند هلندی اتو اسنوک نمایش داده شده است، وقت بگذارید. ترتیب افراد و اشیاء در ابتدا ناخوشایند و زاویه دار به نظر می رسد؛ ترکیب بندی های او قبلاً توسط منتقدان به عنوان درهم و برهم یا هم مرز با بی ربط نیز توصیف می شدند.
فریتس گیرستبرگ (Frits Gierstberg)، سرپرست موزه Nederlands Fotomuseum نیز اشاره می کند که چگونه «رنگ های تند در عکس های او احساس نا آرامی ایجاد می کنند”؛ این ناراحتی وقتی تشدید می شود که قاب پر از جزئیات است اما روی قسمت خاصی فوکوس دیده نمی شود؛ یکی از چشم ها به لبه ها نگاه می کند تا دید را در تصویر نگه دارد، اما بیهوده است. در تصویر 3 سوژه اصلی ممکن است مردی باشد که روتردام روی شکم او حک شده است ، اما چرا بی چهره است؟ سخنان فیلسوف فرانسوی ژان لوک نانسی (Jean-Luc Nancy) و تجربه او از شهر، در آثار اسنوک به کار رفته اند: «شهر چهره ای ندارد، اما ویژگی هایی دارد. شهر چیزی برای خیره نگاه کردن ندارد اما راهی برای نشان دادن آنها در چهره شما دارد. شهر را نمی توان به عنوان یک هویت درک کرد. » این نقل قول در گیج کنندگی و بیگانگی بسیاری از عکس های اسنوک طنین انداز است.
اسنوک تصاویر را از جاهای مختلفی در شهر زادگاهش روتردام و اطراف آن تهیه کرده است. با مشاهده مجموعه عکس های او، خیلی زود متوجه می شوید که ترکیبات شهری پیچیده و تکان دهنده، امضای سبک اسنوک هستند. در واقع ، تصاویر روتردام با هم ترکیب می شوند تا بیننده را درهم شکسته و عصبانی کنند. عکاس آلین اسمیتسون (Aline Smithson) می گوید: «او باعث تعجب من می شود ، آیا همه در این جهان شهری تحت درمان هستند؟ آیا همه ما برای زنده ماندن از هرج و مرج و آشفتگی به چیزی اضافی نیاز داریم؟ » در همین حال ، سوفی هوارث (Sophie Howarth) ، سرپرست موزه، فضای تهدید آمیزتری را تشخیص می دهد و مشاهده می کند که » خود او هرگز از پرخاشگری درون و هیاهوی اطراف تصاویر دور نیست». علاقه اسنوک به «خیابان» از این ایده نشأت می گیرد که خیابان یک دنیای کوچک از جامعه است. ابهام شهری که توسط نانسی بیان شد و پیچیدگی توهم آمیزی که توسط اسمیتسون به آن اشاره شد و جریان های زیرین خشونت که توسط هاوارث کشف شدند ، همگی تفاسیر مناسبی هستند. روتردامی که از دریچه لنز اسنوک دیده می شود؛ می جوشد، شکافته می شود و به شهری چند وجهی متلاشی می شود.
اسنوک در روتردام متولد شد و ادعا می کند اولین تجربه عکاسی خیابانی اش در پانزده سالگی بوده است. او می گوید: «من در آن زمان دوربین نداشتم، اما ساعت ها و روزها را با گشت و گذار در وسایل حمل و نقل عمومی شهر می گذراندم.» این دوره شکل گیری بود، او یاد گرفت که چگونه نگاه کند، اما تا بیست سال بعد عکاسی و مستندسازی آنچه که دیده بود را آغاز نکرد، تا زمانی که مشاهده کرد روتردام در حال دگرگونی اساسی است. در یک زمان نسبتاً سریع، او شهر بندری محبوب و طبقه کارگر خود را دید که تبدیل به یکی از بزرگترین بنادر جهان و دومین شهر بزرگ هلند شده است: پایتخت تجاری و بین المللی که از آن به بعد نام تجاری «دروازه ای به اروپا» را به خود اختصاص داد. اسنوک تجربه خود را چنین توصیف می کند: «پانزده سال پیش، سیل چهره های جدیدی از مهاجران وارد و تغییرات بزرگی را با بازسازی بی پایان شهر ایجاد کردند که باعث تغییر کل فضای آن شد. من در شهر خودم غریبه شده بودم. » در همان لحظه، اسنوک دوربین خود را برمی دارد و نتیجه می گیرد: «این روتردام جدید خواستار یک رویکرد عکاسی جدید است.”
او همیشه به روش آزمون و خطا پایبند بوده است و همیشه از یک دوربین با قطع متوسط (یک فوجی 690 GSW) و یک فلاش استفاده می کند. او با این وسایل حجیم در خیابان ها قدم می زند و عکس هایش را سریع و غریزی می گیرد. غالباً خود را در مرکز جمعیت قرار می دهد تا از نمای جلو و نزدیک عکس بگیرد. در این روش، مردم دیگر وقت ندارند خود را آماده یا ژست بگیرند؛ آنها فقط پس از فلاش زدن دور می شوند، شاتر هم بسته می شود و حالت آنها برای آیندگان در دوربین ثبت می شود. او اعتراف می کند: «گاهی اوقات با پرخاشگری کلامی روبرو می شوم ، اما به ندرت منجر به خشونت فیزیکی می شود. » با این حال، این تنش به خودی خود به فیلم منتقل می شود. اسنوک کار خود را “اکتشاف شهر» توصیف می کند و افرادی را که ثبت شان می کند، شبیه موجودات عجیب و تا حدی وحشت زده ای هستند.
اسنوک به عنوان یک عکاس خیابانی سنتی توصیف شده است و منتقدان او را به استادان مشهور این ژانر تشبیه کرده اند، از جوئل مایروویتز (Joel Meyerowitz)(نگاه کنید به ص 18) تا جوئل استرنفلد ( Joel Sternfeld) (نگاه کنید به ص 382). گیرستبرگ (Gierstberg) همچنین او را تحت عنوان «روزنامه نگاری آهسته» طبقه بندی می کند زیرا او چندین سال بر روی یک پروژه کار کرده است. اسنوک همچنین روی مجموعه دیگری هم کار می کند که او را از محدوده روتردام فراتر می برد. برای پروژه «Millionaire» (2009-2006) ، او به پنج کشور مختلف اروپایی سفر کرد تا از کنفرانس های میلیونرهای محبوب خود و سخاوتمندی عجیب و غریب و افراطی آنها به طور قابل ستایشی عکاسی کند. آرون شومان (Aaron Schuman) ، عکاس و موزه دار بریتانیایی، طنین هایی بین این مجموعه با کارهای عکاس خبری اریش سالومون (Erich Salomon) تشخیص می هد. او توضیح می دهد که چگونه در طول سالهای 1920 و 1930 ، سالومون در کنفرانس ها و رویدادهای جامعه بین المللی نفوذ می کرد و یکی از اولین کسانی بود که تصاویری صریح گرفت که نشان می دادند «ثروتمندان و قدرتمندان غافلگیر شده اند”. با این حال، همانطور که شومان نیز متوجه شده است، تفاوت فاحشی بین این دو رویکرد وجود دارد: سالومون سوژه های خود را در نوری چشم نواز ارائه می دهد.
شاید بتوان مقایسه مناسب تری را با عکاس معاصر بریتانیایی مارتین پار (Martin Parr) انجام داد (ص 384 را ببینید). بین سری «Millionaire» اسنوک و مجموعه «Luxury» پار (در فصل 08-2003) ، که در رویدادهای میلیونرهای مسکو و دبی به نمایش گذاشته شد، طنین هایی وجود دارد. پار به لحن تندش مشهور است و منتقدان رویکرد اسنوک را «تیغ تیز و بی رحم» و همچنین تلخ ، خاردار و خشمگین می دانند. با این حال ، این دو عکاس زیبایی کاملاً متفاوتی را نشان می دهند و علاوه بر این تمرکز بسیار متفاوتی دارند. هدف اسنوک چیزی است که گیرستبرگ آن را «روابط بین دموکراسی و جامعه پرشور” می نامد. هاوارت می گوید: «زنان با حجاب در قاب های او با نسل لذت گرایان دیوانه، سالمندان بدخلق ، و بهترین اروپایی های برنزه و سینه های تقلبی می جنگند “؛ یعنی تنوع در “ناهنجاری بصری و برخورد فرهنگی» مشاهده می شود. او از تقابل های هوشمندانه برای مقایسه و در نتیجه افزایش این حس از شهر که یک سیرک عجیب با نمایش های لحظه ای است، استفاده می کند. در نهایت، آثار اسنوک یک تفسیر اجتماعی سوزناک از روتردام و ساکنان آن ارائه می دهند.
– کتاب : اطلس جهانی عکاسی خیابانی
– صفحه : 199 – 196
– نویسنده : جکی هیگنز
– ترجمه : عارف خدابنده
Aref Khodabandeh 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟