ماسیمو ویتالی ( Massimo Vitali )

ماسیمو ویتالی، عکاس ایتالیایی متولد کامو ، به دلیل تصاویر نمادینش از جمعیت های دراز کشیده در زیر نور آفتاب سواحل سرتاسر اروپا، معروف است. او تقریباً همیشه به یک شیوه قابل تشخیص کار می کند: تصاویری بیش از حد پر نور، سفید شده، با طیف رنگ های آبنباتی. ویتالی از یک دوربین چوبی قدیمی دهه 1950 استفاده می کند – یک دراردورف (Deardorff) قطع بزرگ 11×14-که تصاویر بزرگی با جزئیات استثنایی تولید می کند. دوربین به همراه لنز واید روی سه پایه متصل شده و بالای سکوهای سفارشی 20 تا 30 فوتی قرار می گیرد تا چشم اندازهای وسیع را از منظری مرتفع ثبت کند. ویتالی آنقدر آنجا وقت می گذراند تا مردم فراموش کنند که او آنجاست؛ او این روند را «بازی انتظار (waiting game)” توصیف می کند.

این تصویر از اصلی ترین میدان عمومی و مشهورترین کلیسای ونیز ، Piazzo San Marco و Basilica di San Marco ، یک گام اساسی برای کار ویتالی است. او از ابزارهای مشابه ای برای ثبت مکان ها استفاده کرد، اما چشم انداز طبیعی ، ماسه و موج سوار کجا هستند؟ در حقیقت، ویتالی مجموعه ای بسیار گسترده تر دارد؛ او از کوه های برفی پر از اسکی بازها، پارک های شهر، استخرها، و حتی کلوپ های شبانه پرجنب و جوش عکاسی کرده است. در کارهایش ممکن است پس زمینه تغییر کند، اما یک چیز تغییر ناپذیر و ثابت وجود دارد – او علاقه ای به فرد تنها ندارد و همیشه از جمعیت عکاسی می کند. ویتالی شیفته این است که ما چگونه اوقات فراغت خود را می گذرانیم، در تعطیلات چه کار می کنیم، برای استراحت کجا می رویم و چگونه در مناظر (کوه، دشت، دریا و . . . ) سرگرم  و در حرکت هستیم. این تصاویر ممکن است به عنوان ترکیب هایی زیبایی شناسانه به نظر برسند، اما او صحنه را با دقت و سختگیری یک دانشمند بررسی می کند و “حیوان انسانی” را از نمایی دور و بی طرفانه عکاسی می کند.

از کارهای ویتالی به عنوان «عکاسی جانورشناسی (photographic zoology)” یاد می شود. ویتنی دیویس (Whitney Davis) ، مورخ هنر ، اشاره می کند که هدف ویتالی؛ آشکارسازی “بوم شناسی انسانی (a human  ​ecology)” است، “آشکار ساختن اینکه ما چه نوع جامعه ای هستیم، یا می توانیم باشیم.» ویتالی بر محل های تجمع انسان ها و تمایل آنها برای جمع شدن و ماندن در گروه ها؛ تحت تاثیر غریزه حیوانی که باعث ایجاد این گله های انسانی کوچیک و بزرگ شده، تمرکز دارد. این تصویر نحوه حرکت و ساکن شدن بازدیدکنندگان از اصلی ترین جاذبه گردشگری ونیز را  نشان می دهد. ویتنی دیویس ادعا می کند: «این عکس باشکوه، قطعاً تأکید می کند که سوژه ویتالی، یک موجود انسانی است که در زیستگاه تاریخی تقریبا خود ساخته اش، با جهان سازگار شده است.» با نگاه دقیق، متوجه می شوید که چگونه رفتار گروهی از انسان ها توسط دسته های کبوتر بازتاب می یابد. به طور دقیق تر، می توان مردی را تشخیص داد که پشتش به ما در مرکز تصویر است؛ ویتالی از شخصی عکاسی کرده است که از کلیسا عکس می گیرد. با انجام این کار، همانطور که ویتنی دیویس خاطرنشان می کند، او نه تنها عادت ذاتی ما برای دسته بندی و زوجیت را آشکار می کند، بلکه همچنین «به خودش و جهانش نگاه می کند و آنچه را که می بیند ثبت می کند».

– کتاب : اطلس جهانی عکاسی خیابانی

– صفحه :  169 – 168  

– نویسنده : جکی هیگنز

– ترجمه : عارف خدابنده