این عکس ها تاریخچه اعتراضات خیابانی، کنفرانس های مطبوعاتی، برخوردهای خشونت آمیز و مراسم تدفین بعد از آنها هستند که در جریان آزار و اذیت ها در بلفاست، ایرلند شمالی اتفاق افتادند. با این حال، هنرمندان آدام برومبرگ و الیور چانارین این عکس ها را نگرفته اند و حتی از ایرلند شمالی در این دوران سخت دیدن نکرده اند. آنها در واقع در سال 2011 به دعوت آرشیو عکاسی Belfast Exposed به بلفاست رفتند؛ یک مخزن در یک اتاق کوچک در طبقه اول خیابان 23 دانگال که بیش از 14000 صفحه سیاه و سفید از عکس های گرفته شده توسط روزنامه نگاران و غیرنظامیان را در خود جای داده است. چانارین به یاد می آورد: “آن آرشیو فورا ما را تکان داد، مجموعه ای جذاب از تصاویر. » آرشیو برای عموم آزاد بود و کاغذهای عکس دارای سوراخ، علائم و برچسب های کوچک مدوری بودند که نشانه مرتب کردن و فهرست نویسی و بایگانی مکرر عکس ها بود، همچنین حرکات افرادی را که می خواستند تصویری را از پرونده عمومی حذف کنند(خراشیدن و پاک کردن) ، نشان می دادند. برومبرگ و چانارین از این عکسهای خیابانی تخریب شده عکاسی کرده و نقطه برچسب ها را برداشته تا آنچه در زیر آنها قرار دارد را آشکار کنند. «آن ناحیه زیر نقطه نامرئی بود، تقریباً سانسور شده بود. و این آن چیزی بود که ما آن را آشکار کرده و چاپ کردیم. » آنها نتیجه را مجموعه ( People in Trouble Laughing Pushed to the Ground ) نامیدند.
برومبرگ و چانارین در حال حاضر در لندن زندگی می کنند، اما آنها در آفریقای جنوبی بزرگ شده و در آنجا به عنوان عکاسان خبری آموزش دیده اند. در طول دهه گذشته ، آنها برای عکاسی از درگیری های مناطق مختلف به سراسر جهان سفر کرده اند. یکی از مجموعه های اولیه آنها در استان هیرمند، افغانستان بود که آنها در آنجا همراه با نیروهای انگلیسی مستقر بودند. در «روزی که هیچکس کشته نشد (The Day Nobody Died)” (2008) آنها از ثبت صحنه هایی که می دیدند، توسط دوربین خودداری کردند و در عوض نوارهای طولانی کاغذ عکاسی را در معرض نور خورشید قرار دادند که به نور و مواد شیمیایی اجازه می داد تصاویر انتزاعی ایجاد کنند؛ آنها توضیح می دهند: «عنوان پروژه به پنجمین روز استقرار ما اشاره دارد ، تنها روزی که گزارشی از کشته شدن کسی نبود.”
“The Day Nobody Died” و «People in Trouble Laughing Pushed to the Ground» دغدغه های مشابهی دارند. اولاً ، هر دوی آنها به مسئله تألیف می پردازند. چانارین توضیح می دهد: «در افغانستان ، ترکیب بندی کاملاً توسط نور خورشید تعیین می شد.» در حالی که تصاویر » People in Trouble» توسط آماتورها گرفته شده و سپس با مداخله بازدیدکنندگان تغییر کرده یا تنها با آشکار کردن چیزی در زیر یک برچسب نقطه ای به صورت تصادفی ایجاد شده بودند. آن تصاویر در آنچه هنرمندان » بازی شانس “نامیده اند، دوباره مولف را از دست می دهند. ” با این حال ، هر دو مجموعه عکس نیز یک هدف اساسی مشترک دارند: کاوش و افشای نحوه استفاده از عکس ها در جامعه. در حالی که «The Day Nobody Died» می تواند به عنوان یک عمل خرابکارانه در نظر گرفته شود که ژانر گزارش جنگ را زیر سال می برد ، «People in Trouble» به نحوه تأثیر آرشیو عکس بر افرادی که در یک جامعه در زمان جنگ زندگی می کنند ، نگاه می کند. چانارین توضیح می دهد که این مجموعه «تمام تاریخ عکاسی را درگیر کرده است. بنابراین، این ایده که عکس یک لحظه است، کنار گذاشته می شود و به لحظه ای گسترده تبدیل می شود. » در نهایت ، آنچه برومبرگ و چانارین در بایگانی Belfast Exposed کشف کردند، کلمات مقاله معروف آلان سکولا (Allan Sekula) به نام “The Body and the Archive» (1986) را به ذهن متبادر می کند: هر «پرتره ای در کمین شکار شدن قرار دارد و در پرونده های پلیس معکوس کردن خاصیت و ماهیت هر چیزی را تعیین می کند.” در ایرلند شمالی، مردم به دلیل ترس از عواقب احتمالی دیده شدن، به پاک کردن یا خراشیدن چهره روی عکس ها روی آورده بودند.
– کتاب : اطلس جهانی عکاسی خیابانی
– صفحه : 150 – 149
– نویسنده : جکی هیگنز
– ترجمه : عارف خدابنده
Aref Khodabandeh 
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟